انا لله و انا الیه راجعون

تاریخ جامعه بشری و سیری در احوال انسان به خوبی بیانگر این است که تمامی هم و غم بشر بعد از تولد در میل به جاودانگی خلاصه می شود. اینکه با نام و قدرت و شهرت و ثروت و  علم و اندیشه و سخن خود را به جایگاهی برساند که شاید حضور فیزیکی خود را در جهان تدوام ببخشد و یا اینکه برای همیشه تاثیری ابدی بر کالبد هستی داشته باشد. در این میان اختلاف در سبک و سیاق آدمی شاید دیده شود اما هرآنچه هست دقیقا به جهان بینی آدمی در مواجهه با معمای خلقت خلاصه می شود. دقیقا بر اساس این اعتقاد است که حلال و حرام و منش و کرامت و اخلاق و …. نمایان می شود. اینکه بپذیریم دنیا به فرجام می رسد یا نه؟ موضوعی بسیار مهم است که راه دنیا را در صورت پذیرش به چهارچوب های مشخص و مدون می رساند و در صورت عدم پذیرش فرجامی برای حیات دنیا و تدوام آن در جهانی متافیزیکی نیز راه دیگری در مسیر آدمی می گذارد. باور دنیایی دیگر نیز تنها در سلوک آدمی نمایان می شود و قرار نیست به صرف حفظ برخی از منویات دینی آن فرد را مذهبی و یا باورمند بنامیم. بلکه معتقدم باور بدون عمل اصلا مورد قبول نیست. به همین خاطر هست که تجلی مذهب علوی تنها در قامت علی ع برازنده است و باید به فاصله ها از علی ع برای همه افراد مدعی تشیع علوی دینی نوین و جهان بینی مجزا را مطرح کنیم. شاید مصداق این اعتقاد همین باشد که به تعداد آدمیان موجود در زمین راههای رسیدن به خدا وجود دارد که معتقدم به همین تعداد فاصله ها تا حقیقت موجود است. اما در دیگر سو عدم اعتقاد است که دو راه مشخص را در برابر بشر قرار می دهد؛ راهی که آدمی خود را به عنوان موجودی برتر از همه  کائنات پذیرفته و برای خود شان و مقامی قائل بوده که معتقد است این شان و مقام وی را در نقطه ای قرار می دهد که نامی نیک حداقل سهم وی از دنیا است و چنین است که اخلاق را پاس داشته و در مقام دنیا خود را در پرهیز از ظلم و تجاوز کم از معتقدان واقعی به مذهب ندانسته بلکه دقیقا در رعایت مفید بودن و خدمت کردن و عدم تجاوز به حقوق سایرین پا در جای پای مذهبیون باورمند می نهد.

چه زیبا گفتند حسین بن علی ع که اگر دین ندارید ازاده باشید. شاید آزادگان را بتوان همان اخلاق مدارانی نامید که . آنانکه سحر سخن کسی نمی شوند و حق را نمی پوشانند زشتی تحمیق و بست چشمان خود را بر روی واقعیات بیشتر از هر چیزی می پندارند. آنانکه برای تک تک انسانها ارزش قائلند که کمی عده را ملاک حق و باطل نمی دانند. آنانکه دربهای واقعیت را به روی خود نمی بندند و در دنیایی که از آن خود را راضی نگه دارند لذت نمی برند و به آن قانع نمی شوند بلکه شان و کرامت خود را بالاتر از آن می دانند که به عنوان یک انسان در بند دیگران درایند و یا اینکه از بندگی و اطاعت سایرین لذت ببرند. که تمام نقطه ی وحدت مذهبیون و اخلاق مداران در همین هست که مذهبیون بر مال و منال و کثرت ثروت و قدرت هرگز احساس لذت نمی کنند بلکه خود را و امکانات را ابزاری در جههت نیل به نقطه ی قائی یعنی اعتلای کرامت انسان و رسیدن به هدفی فراتر از لذت جویی می دانند و اخلاق مداران آن را لازمه ی زندگی سعادتمند می دانند. هر دوئ اینها وقتی داشته های خود را در خطر ببینند و یا از دست رفته برای ماندن هیچ میلی ندارند که مذهبیون راه جهاد و اخلاق مدارن راه نیستی و مرگ را برای خلاصی از باری که بر دوش می کشند و امانتی که بر آنها نهاده شده است انتخاب می کنند.

اما در این میان باید ترسید و هراسید از آنانکه به هیچ یک از اینها اعتقاد ندارند؛ که ارامش دنیا را از نسل آدمی می گیرند. ثروت را در انبارهایی نگه می دارند که جز زحمت نگهداری پوچ و بی فایده برایشان ارزشی ندارد که می دانند قادر به بلع تمامی آن نیستند و از قدرت در راه ویرانی و استعمار و استثمار سایرین بهره می برند.

اما در عالم کم نبودند کسانی که در هر نقطه ای از بودن خود به اندازه ای که باید می بودند ارزش داشتند و در بازی خلقت درست به اندازه ای که به آنها نقش داده شده است عالی بازی کرده اند. معترض این نبودند که چرا نقش اول نبوده اند بلکه در هر نقشی که بوده اند عالی بوده اند. شاید به همین خاطر بود که کفاش پینه دوزی شهرتش عالم گیر و نامش بر تارک انساننیت درخشید و پسری فقیر با نگارش بر چند پاره کاغذ توانست دنیا را متحول و زیبا کند و از آن سو حاکمی با تمام شوکت و عظمت و ثروتمندی با دنیایی از ثروت چنان در خاک رمید که جز زیبایی اجرها و نقش و نگارهای مزارش هیچ یادی از وی نمانده است که دلیل دیدار ادمیان فردا از مزارش باشد.

دکتر مظفر کریمی را نمی دانم که بر چه اعتقادی زیست و بر چه اعتقادی رفت اما در مطالب و اظهار نظر هایی که از ایشان در سایت تامین پرس می خواندم ادب و اخلاق و وارستگی را ملاحظه کردم و لذت بردم. فروتنی که داشت و دنیایی که زود به پایان برد و چهره هایی که به فکر فرو رفته به پایان مردی می اندیشیدند که من وی را خوب در هرجا که دست به قلم برد دیدم و به روانش درود می فرستادم و از فرصتی که برای اندیشیدن به من داد سپاسگزارم و برایش نقطه ای در اوج هدف خلقت انسان آروز می کنم. بدون شک نفسهایی که بر حقیقت استوار هستند هر وقت در محیط سازمان تامین اجتماعی استشاق می کنند می توانند حس تقدیر و تکریم و احترام و عشق و مودت را نسبت به در گذشتگانی که با عشق و ایثار و پاکدمانی امانت دار امانت زنان و مردان زحمتکش این دیار بوده اند را لمس کنند و روح و روان آن پاکان درود بفرستند. امید که در جمع خوبان این امانت کده ی بزرگ رستگار باشد.

برای خانواده ی این عزیز از دست رفته آروزی صبر و شکیبایی داریم.

مهدی اسفندیار