عناصر گمشده نظام انتصابات

آذرخرداد گفت:

ضمن تشکر از یادداشت زیبایتان از اینکه واقعیات فعلی سیستم انتصابات در سازمان تأمین اجتماعی را بیان کردید متشکرم . متأسفانه در دهه گذشته حوزه اداری سازمان دچار معضل سیاست زدگی و دستور زدگی و نه قانون محوری شده است. البته نبود مدیران قوی و حرفه ای نیز مشکل را در این حوزه دوچندان کرده ، به نظر من بهتر است همکاران جواب این سئوال را بدهند که چه باید کرد؟اگر مدیرعاملی مانند چند تایی که در اواخر دولت دهم پا به سازمان گذاردند و یک شبه صدها نفر را استخدام ، دهها نفر را منصوب و دهها نفر دیگر را بدون داشتن دلیل منطقی از سمت های شغلی خود برکنار کردند چه باید کرد؟ به اعتقاد بنده سازمان ما از درون مسموم شده و این مسمومیت هر روز بدنه و شالوده سازمانی را نحیف تر می کند . نتایج و آثار چنین وضعیتی همکنون نمایان شده است . کارکنان اعتقادی به عملکرد مدیران بالادستی خود ندارند زیرا از نظر آنها این مدیران نه تخصص و نه لیاقت بودن در آن پست مدیریتی را نداشته اند . مدیرانی که یکشبه پله های ترقی را طی کرده اند به وفور در این سازمان یافت می شوند . این مدیران که تهی از فکر و اندیشه و تجربه هستند به محض آمدن به واحدهای مختلف تمام هم و غم خود را صرف این میکنند که از زیر دستانشان طرح وبرنامه ای را بیرون بکشند و به نام خود به مدیران ارشد سازمانی ارائه دهند تا خدای ناکرده متهم به ندانم کاری و بی دانشی و بی تجربه بودن نشوند . مخلص کلام اینکه این ره ما و سازمان ما را نه به بهشت می برد و نه به جهنم این ره ره ???? است و بس .

مدبر گفت:

هر سازمانی که به دانش و توانمندی و استعدادهای نیروی انسانی خود به هر دلیلی بی تفاوت باشد و روح شایسته سالاری و شایسته پروی را در بدنه سازمان بخشکاند و صرفا بر اساس گرایشهای سیاسی افرادی را که که از یک جایی سفارش شده اند برای سمتهای مدیریتی انتخاب کند سازمان در این گونه موارد با چالش برزگی به نام بی انگیزگی کارکنان مواجه خواهد شد و این بی انگیزگی باعث کاهش بهره وری و… درسازمان خواهد شد و در دراز مدت باعث خروج نیروهای مستعد واز سازمان خواهد شد
از انجائیکه نیروی انسانی عامل ترقی وتعالی سازمان بوده و موتور محرکه و تولید دانش و خلاقیت سازمان می باشد ضرورت دارد مسئولین امر با در نظر گرفتن تمامی جوانب روح شایسته سالاری و شایسته پروری را در سازمان احیا نمایند چرا که دست یافتن به سازمانی پویا و متعالی تنها از طریق بکارگیری و استفاده از نیروهای با استعداد و با توانمندی بالا و دانشمدار و خلاق میسر میباشد

مهدی توکل - اصفهان گفت:

با سلام ضمن تشکر از یادداشت همکار محترم جناب آقای یاری و تایید نظرات ایشان باید مساله از منظر کلان مورد بررسی قرار گیرد . نه به صورت مصداقی و جزئی به عبارت دیگر وقتی که سیاست و سیاسی کاری وسیاست زدگی بر کلیه شئون جامعه حاکم گردیده و همه امور با دیدگاه سیاسی و جناحی دیده شود این امور طبیعی است . وقتی مدیر با لابی گری جناحی و سیاسی با نمایندگان محترم بر مسند ریاست مینشیند خود را وامدار ایشان دانسته و لاجرم هم استخدام کارکنان بر اساس نفوذ و قدرت لابی گری فلان نماینده انجام گرفته و هم اینکه نمایندگان محترم در عوض نظارت بر قوه مجریه سعی در انتصاب افراد مورد نظر خود در پستهای سازمانی اعم از مدیریتهای کل ، رئیس شعبه ، معاونت و حتی مسول قسمت مینمایند . نتیجه این رفتار اولا کاهش انگیزه کار در کارکنان سازمان و بی تفاوت شدن روز افزون همکاران ثانیا افزایش روحیه چاپلوسی و تملق گوئی ثالثا بی عدالتی و تضیع حقوق کارکنان و سایر مشکلات متعاقب آن در یک سازمان ممکن است بوجود آید . چاره کار به نظر اینجانب اجرای نظام ارزشیابی عملکرد کارکنان به صورت مستمر و صحیح توسط افرادی است که دارای نگرش کارشناسی و نه جناحی و باندی هستند و ایجاد بانک اطلاعاتی از کارکنان بر اساس شاخص های علمی و مدیریتی است

مهدیزاده اردبیلی گفت:

زندگی در عصری که علم و دانش و تجربه کاری جای خود را به لابی بازی ها داده، جایی برای شایسته‌سالاری و شایسته‌ها باقی نمی‌گذارد.
وقتی که در انتسابات سازمانی لیاقت جای خود را به عدم لیاقت داده و ظوابط با روابط جایگزین شده، دور از ذهن نیست که ناشایست جای خود را با شایسته تعویض نکند.
متأسفانه این امر در بین نیروهای انسانی سازمان به قدری نهادینه شده که نه تنها شایستگی، تجربه و علم دانش انجام کار دیگر یک مزیت به شمار نمی‌آید بلکه یک ضد مزیت و یکی از دلایل درجا زدن در پست‌های سازمان است.
چراکه وقتی شخصی با روبط به جای ظوابط و با عدم شایستگی به جای شایستگی و با لابی بازی و توسل به قدرت زودگذر مسئولان وقت از جمله نمایندگان و استانداران و یا استفاده از برخی امتیازات خاص که همه جا کاربرد ندارند، به مسند مهی تکیه میکند، نه تنها به فکر تأمین آینده خود بوده و نه به فکر سازمان، بلکه به تبع ناشایستگی موجودی که ذاتاً داشته و یا در روند بیمار انتسابات اینگونه آموخته، اجازه نمود شایستگان بهتر از خود و یا حتی ناشایستگان بهتر از خود را نخواهد داد.
چراکه، بودن حتی یک شایسته در کنار خود را دلیلی بر صدای ساز و دهل شدن ناسایستگی خود می‌داند و طبعاٌ اجازه این کار را نخواهد داد.
اصلاح این رون نه از رده‌های میانی سازمان بلکه باید از رده های بالای سازمان شروع شود، چرا که در صورت ناشایسته بودن حتی یکی از رده‌های بالایی و اصلاح همه رده‌های پایینی، این روند در اولین نمود ناشایسته سالاری متوقف خواهد شد.
این روند بیمار نه تنها در طول زمان باعث درجا زندن و خستگی و بی‌انگیزشی نیروهای شایسته و کارآمد خواهد شد بلکه در دراز مدت سبب تبدیل تمام نیروهای شایسته به نیروهای ناشایسته سالار بالقوه نیز خواهد شد.
چراکه من بر خلاف باورهایم از دیروز تا امروز آموخته‌ام که ناشایستگی، لابی بازی، سیاسی بازی، تکیه بر روابط، کاشکنی، استفاده از امتیزات خاص و تملق یک امتیاز بزرگ و یکی از اساسی‌ترین نکته‌های پیشرفت و پیمودن پله‌های ترقی تا پست‌های مدیریتی و حتی بالاتر است و من نوعی که فقط یک بار فرصت زندگی کردن دارم، چرا اینگونه نباشم ؟
هرچند که ذاتا، بیشتر ما اینگونه نیستیم، اما دیر یا زود خواهیم آموخت.

قاسم علیزاده گفت:

شایسته سالاری به مفهوم بکارگماری مناسب ترین افراد در مناسب ترین جایگاه در سازمان بوده و نیز بهره گیری از انرژی خلاق افراد نخبه و برگزیده اجتماع است .امروزه، رقابت شدید و تغییرات فناوری، فشار روزافزونی بر سازمان ها و شیوه‌های متنوع آنها در افزایش بهره¬وری نیروی انسانی شان وارد می‌سازد. اکنون از نیروی کار سازمان ها انتظار می رود تأثیر بیشتری در تولیدات و خدماتی که ارائه می دهند، داشته باشند. این درست همان چیزی است که موجب شده در محیط رقابت، شایستگی اهمیت یابد. محیط منابع انسانی سازمانهای کشور نیز بی تأثیر از این تغییر و تحولات نیست و هدف های آن همگام با تحولات جهانی، در حال تغییرند.پس برای دستیابی به اهداف حکومت اسلامی و علوی لازم است مناصب بر اساس لیاقت و شایستگی تقسیم شود و مسؤولان و کارگزاران حکومت، با کفایت ترین و خدمتگزارترین افراد باشند. چنین حکومتی، به آرمانهای خود سریعتر دست می یابد. امام علی(ع) می فرماید:
“و لا تقبلنّ فی استعمال عُمّالک و اُمرائک شفاعه اِلّا شفاعَه الکفایه و الاَمانه [۵۳]؛
در گزینش کارکنان و فرمانروایانت، شفاعت و وساطت کسی را مپذیر، مگر شفاعت شایستگی و امانتداری آنها”.

امام(ع) در عهدنامه مالک، توصیه می نماید کارمندان، پس از آزمایش و امتحان و نه میل و استبداد، به کار گمارده شوند و از میان آنها افرادی که با تجربه تر و پاکتر و پیشگامتر در اسلامند، گزینش گردند.
از نظر امام(ع) سزاوارترین کس به خلافت، تواناترین و داناترین آنها به فرمان خدا است . و افراد، در صورتی که شایسته تر از آنها وجود داشته باشد، حق ندارند خود را مقدم کنند، همچنان که پیامبر(ص) می فرماید:
“من تقدم علی قوم من المسلمین و هو یَری اَنَّ فیهم مَن هو اَفضل منه فقد خان الله و رسوله و المسلمین .

هر کس خود را بر دیگر مسلمانان مقدم کند در حالی که در میان آنها افراد شایسته تری وجود دارد، به خدا و پیامبر و مسلمانان خیانت کرده است”.