کاهش رشد جمعیت ایران و اثرات آن بر صندوقهای بازنشستگی تامین اجتماعی
دکتر محمد پوستین دوز: یکی از موضوعات بسیار مهم در صندوقهای بازنشستگی و سیستم های تامین اجتماعی تداوم برخورداری از جمعیت فعال جامعه با نسبت مشارکت بالا و ضریب نفوذ بیمه ای مناسب جهت تضمین اجرای موفق و تداوم اجرای بسیاری از طرحهای تامین اجتماعی است که بار مالی آن با مشارکت جمعیت فعال هر دوره تامین میگردد. این موضوع به ماهیت بین النسلی طرحهای بازنشستگی صندوقهای بازنشستگی ارتباط دارد.
بیمه شدگان فعلی با پرداخت حق بیمه به تامین اجتماعی طی چند دهه مبادرت به مشارکت در انواع طرحهای اختیاری و اجباری می نمایند و با خوشبینی انتظار دریافت مستمری و مزایای گوناگون برای آتیه خویش در زمان کهن سالی را پیش بینی و برنامه ریزی می نمایند. صندوقهای بازنشستگی در هر زمانی تعدادی بازنشسته و مقرری بگیر نیز دارند که در سالهای گذشته قسمتی از درآمد و حقوق خود را به عنوان حق بیمه به این سازمان پرداخت نموده اند. صندوقها نیز با توجه به وظایف ذاتی نهفته در مفهوم تامین اجتماعی و قوانین مرتبط حاکم بر آنها که معمولاً از اصول بیمه ای پیروی می کنند، مکلف به ارائه تعهدات کوتاه مدت و بلند مدت به این گروهها می باشند؛ بنابراین می‌بایست پایداری مالی برنامه ها برای تداوم ارائه مزایای جمعیت تحت پوشش همه نسلها با رعایت عدالت بیمه ای به دقت کارشناسی و مورد عنایت قرارگیرد، در غیر اینصورت صندوقهای بازنشستگی کارکردی شبیه “مدل پونزی”[۱] را خواهند داشت که در کشور ما به شرکتهای هرمی تعبیر میگردد. ویژگی بارز اینگونه شرکتها این است که با گذشت زمان افرادی که دیرتر در طرح مشارکت می کنند از منافع و مزایای کمتری [۲] نسبت به افراد قدیمی تر برخوردار می شوند و در انتهای فرایند شاهد گروهی از افراد جدید الورود کمتر برخوردار از مزایا می باشند.
شیوه رایج و مورد قبول بررسی تعادل مالی و زیست پذیری یک سیستم که درحوزه بیمه اجتماعی فعالیت می‌کند ارزیابی اکچوئری است که با اهدافی ازجمله تعیین نرخ حق بیمه برای یک سیستم جدید، اصلاح نرخ حق بیمه، تعیین دوره تعادل و پیش بینی های مالی و جمعیتی و ارائه گزارش به مدیران ارشد سیستم میباشد. این امر زمانی قابل اجرا می باشد که پیش فرض هایی برای عوامل موثر بر منابع سازمان بدرستی پیش بینی و انتخاب گردد. یکی از متغیرهای مهم در اینگونه مباحث عامل جمعیت کشور و موارد مرتبط با آن مانند نرخ زاد و ولد، نرخ مرگ ومیر، نرخ مهاجرت، امید به زندگی، جمعیت فعال، نرخ مشارکت و ضریب نفوذ بیمه میباشد. این متغیرها کمک می کنند که تعداد بیمه شدگان آینده و بازنشسته ها و روند افزایش و یا کاهش در هر کدام را با احتمال بالا پیش بینی و سپس می توان به راحتی استدلال کرد که با افزایش بازنشستگان هزینه های سازمان افزایش و با ورود بیمه شدگان جدید به سیستم و تداوم پرداخت حق بیمه و افزایش دوره و میزان پرداخت ،درآمدهای طرح تقویت می گردد.
در این مبحث، روند کاهش نرخ رشد جمعیت و اثر آن بر منابع و مصارف صندوقهای بازنشستگی را با بررسی متغیرهای نرخ رشد جمعیت، شاخص پشتیبانی، امید به زندگی و مهاجرت تحلیل می نمائیم.
۱- بررسی وضعیت فعلی جمعیت کشور و جمعت بیمه شدگان و بازنشستگان:
از نظر تاریخی، جمعیت بشر در جهان، افزایشی به میزان فعلی را تاکنون تجربه نکرده و به تبع آن جمعیت فعلی ایران نیز از این حالت مستثنی نیست. با توجه به اطلاعات رسمی منتشره از سوی مرکز آمار، جمعیت کشور از سال ۱۳۳۵ تاکنون (یعنی حدود ۶۰ سال) قریب به ۴ برابر (نسبت به جمعیت سال ۱۳۳۵) شده است. جمعیت ایران در حال حاضر نیز در حال افزایش میباشد. اگر متوسط رشد سالانه جمعیت کشور را افزایش سالانه تعداد جمعیت به ازای هر ۱۰۰ نفر بدانیم، در اینصورت رشد ۹۶% جمعیت کشور در دهه ۶۵ تا ۷۵ به ۶۲٫۱% در ده ساله ۷۵ تا ۸۵ کاهش یافته و متعاقباً این روند نزولی به ۵۵% تا پایان سال ۱۳۹۵ (به زعم نگارنده) تداوم خواهد یافت. از یک سو جمعیت در حال افزایش ملایم بوده اما از سوی دیگر، نرخ رشد جمعیت نیز در حال کاهش ملایم میباشد. این سنجه بیانگر آن است که در سالهای آتی هرم سنی جمعیت ایران در قسمت پایه هرم کوچکتر و در قسمتهای بالا (سنین بالا) حجیم تر میگردد، که این حکایت از کاهش میزان تولد و تغییر شکل هرم مذکور و تغییرات زیاد در ترکیب سنی جمعیت خواهد بود.
کاهش مداوم نرخ رشد جمعیت به معنی کاهش نرخ زاد و ولد و کاهش مرگ و میر (و یا هر دو) نسبت به سالهای قبل میباشد و از سویی میزان افزایش مهاجرت جوانان و سرمایه گذاران به این موضوع دامن می زند. درصورت فقدان برنامه ای جامع و ایمان به اجرای درست آن در بین مسئولین و آحاد جامعه، در آینده با بحران هایی از جمله بحران سالمندی جمعیت، بحران میزان باروری و تجدید نسل در کشور و نیز بحران ساختار خانواده و شکاف نسلها و افزایش سالمندان و بازنشستگان و ناتوانی صندوقهای بازنشستگی و افزایش هزینه های عمومی دولت روبرو خواهیم شد
سازمان تامین اجتماعی بعنوان بزرگترین صندوق بازنشستگی بیش از یک میلیون هشتصدهزار نفر بازنشسته دارد که این تعداد در سال ۱۴۰۰ قریب به دو میلیون و نهصد هزار نفر و در چند دهه دیگر با افزایش متوسط سن جمعیت کشور این تعداد افزایش بیشتری خواهد یافت. مصالح کشور اقتضاء می کند که توازن لازم در ترکیب جمعیت حفظ گردد، در غیر اینصورت برای پیشبرد هرگونه برنامه ملی بعلت فقدان جمعیت جوان و فعال، کاستی های فراوانی بروز خواهد کرد که یکی از آنها برنامه های تامین اجتماعی می باشد که با افزایش متوسط سن جامعه هزینه های طرح های مرتبط نیز افزایش می یابد.
۲- شاخص پشتیبانی:
در صندوقهای بیمه‌ای نسبتی است که از تقسیم تعداد بیمه‌شدگان بر مستمری‌بگیران حاصل میگردد. یکی از شاخص‌هایی که در تجزیه و تحلیلهای مربوط به وضعیت آتی و بالقوه صندوقهای بازنشستگی، تشخیص زودهنگام بروز احتمالی نوسانات و شرایط بحرانی در توانایی مالی طرح، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است همین شاخص میباشد و گویای آن است که هر صندوق بازنشستگی در قبال پرداخت هزینه هر مستمری بگیر از چه تعداد بیمه شده برخوردار است. روند نزولی نسبت پشتیبانی در سازمان تامین اجتماعی از میزان۲۴٫۹ درسال ۱۳۵۴ به ۶٫۴ در سال ۱۳۹۱ و در صورت ادامه روند موجود کاهش بیشتر تا ۵٫۱ در سال ۱۴۰۰[۳] به دلیل عواملی گوناگونی می باشد که از اهم آن به تعجیل افتادن بازنستگی تعداد کثیری از طریق بازنشستگی های پیش از موعد، کاهش سن بازنشستگی، تنوع شرایط بازنشستگی، نرخ بیکاری بالا که همه این اقدامات نتیجه ای جز بلوغ زود رس صندوق و رسیدن به سن میانسالی که پدیده ای غیر قابل اجتناب بوده حاصل نمی گردد.
اصولاً رفتار مالی سیستم های مبتنی بر بیمه اجتماعی بگونه ای است که رشد سریعتر مصارف در مقایسه با منابع اجتناب ناپذیر است. تجارب تاریخی بیانگر این واقعیت است که در آغاز فعالیت طرحهای بیمه های اجتماعی تعداد مستمری بگیران در حد صفر یا بسیار اندک می باشد، ضمن اینکه تعداد بیمه شدگان بیمه پرداز ارقام قابل توجهی را تشکیل می دهد، لیکن درادامه بعلت اشباع جمعیت و شرایط نیروی کار، رشد تعداد بیمه شدگان در چند دهه به سمت صفر میل نموده و از سوی دیگر به علت بلوغ طرح، تعداد مستمری بگیران و به تبع آن مصارف بصورت مستمر روند افزایشی را طی می‌نماید که بدین ترتیب طرح به نقطه سربسری و متعاقباً گذر از آن حرکت می کند.
۳- امید به زندگی:
شاخص امید به زندگی متوسط طول عمر افراد با زمان تولد یکسان را در یک جامعه نشان می‌دهد. بعبارت دیگر سالهایی که هر عضو آن جامعه به طور متوسط می‌تواند توقع زندگی داشته باشد را بیان می کند. از سال ۱۳۶۵ تا به امروز امید به زندگی در کشور بیش از ده سال افزایش یافته و به قریب ۷۲ سال رسیده است،[۴] در حالی که در همین مدت سن بازنشستگی بعضاً کاهش داشته است.
کشورهای مختلف معمولاً بموازات افزایش امید به زندگی مبادرت به افزایش سن بازنشستگی می نمایند، زیرا افزایش امید زندگی موجب طولانی تر شدن مدت پرداخت مستمری و در نتیجه افزایش نامتعارف هزینه مستمریها خواهد شد. در اینگونه موراد با افزایش امید به زندگی، افزایش ملایم سن بازنشستگی نیز صورت می گیرد و در پاره ای از موارد مزایا را نیز مدیریت و تعدیل می نمایند. هرچند که افزایش امید به زندگی پدیده خوبی بوده ولی به تنهایی سنجه مناسبی برای بیان وضعیت رفاه بازنشستگان و سالمندان یک کشور نمی باشد. وضعیت مالی صندوق های بازنشستگی باید به نحوی باشد که بتوانند کسانی را که به سن بازنستگی میرسند از نظر حفظ کیفیت زندگی نیز با مقرری مناسب و درمان آبرومند حمایت کنند. صندوقهای بازنشستگی کشورهای مذکور نیز طبعاً دچار مشکلات مالی شده و خواهند شد ولی خود را مجبور به برنامه ریزی و اصلاحات مثبت در جهت کاهش رشد منفی جمعیت وتلاش برای افزایش کیفیت زندگی سالخوردگان و در مجموع تغییر روند جهت ادامه بقاء برای ارائه خدمت برای همه نسلها می دانند.
در کشور ما خصوصاً در سازمان تامین اجتماعی متاسفانه این موضوع بر عکس اتفاق افتاده است، یعنی بموازات افزایش امید به زندگی سن بازنشستگی روند معکوس و کاهشی با شیب نسبتاً ملایم برخوردار بوده است و این موضوع یعنی سرعت بخشیدن به ناپایداری مالی سازمان. افزایش شاخص امید به زندگی و کاهش میزان تولد مشترکاً در زمره عواملی محسوب می گردند که درآینده موجب ایجاد بحران مالی و ناتوانی صندوقهای بازنشستگی در طرحهای بیمه ای تامین اجتماعی خصوصاً صندوقهای بازنشستگی می گردند .
۴- روند مهاجرت در کشور
در گذشته تعدادی از کشورهای اروپایی و کشورهای توسعه یافته بحران کاهش نرخ رشد جمعیت را تجربه کرده و برای آن چاره اندیشی نمودند، در اینگونه موارد سیاستهای چند وجهی جهت معقول نمودن تعداد و نسبت جمعیت کشور را اتخاذ نمودند و برای حصول به نتیجه از تمامی ابزارهای مالی، اطلاعاتی و فرهنگی و سیاسی بهره بردند. از اقدامات آنها می توان به جذب افراد تحصیل کرده و نخبه سایر کشورها خصوصاً کشورهای جهان سوم، تشویق سرمایه گذاران برای مهاجرت به کشورهای مورد نظر و اعطای تسهیلات گوناگون جهت جذب سرمایه و سرمایه گذار، ثبات در تصمیم گیریها و قوانین مرتبط و جلب اعتماد عمومی، ایجاد امنیت شغلی و اعطای حداقل امکانات مانند خانه جهت خانواده ها با اعطای انواع تسهیلات مانند وام، ثبات اقتصادی و حفظ امنیت روانی حاکم بر جامعه و حمایت از کودکان، افراد سالخورده و تسهیل در قوانین ازدواج و طلاق با توجه به فرهنگ مرتبط را برشمرد.
هر چند کشور ما نیز یکی از بزرگترین کشورهای مهاجر پذیر بوده است ولی اولا اینگونه مهاجرتها فاقد برنامه های هدفمند ملی جهت گسترش سطح رفاه جامعه بوده و در ثانی جمعیت مهاجر نه تنها موجب افزایش آتی رفاه جامعه نخواهند شد بلکه می بایست در خصوص مباحث امنیتی و موارد مرتبط با آن نیز تدبیر کرد. سیل مهاجرین افغان که هم از نظر سطح دانش، وضعیت مالی از افراد دهکهای اول و دوم جامعه ما نیز کمتر می باشند جای تامل دارد. هر چند که می توان شیوع انواع بیماریها، حمل و توزیع مواد مخدر در مرزها و غیره را نیز بر شمرد. از سویی قوانین سخت و غیر قابل انعطاف نیز بر مشکلات افزوده است چه اینکه بسیاری از افاغنه و عراقیها سالها در کشورمان زندگی کرده و بچه های آنها نیز در این کشور تربیت شده اند ولی نتوانسته اند شهروند کشور محسوب تا در رشد اقتصادی و اقتدار اجتماعی کشور مشارکت فعال کنند. لذا می بایست برای یکبار هم شده تکلیف خود و این مهاجرین را روشن کرد.
به راحتی در می یابیم که مهاجرت پذیری کشورهای اروپایی با کشور ما قابل مقایسه نیست و بدبختانه آنکه نیروهای فعال و نخبه ما نیز بیشترین مهاجرت به خارج را در سطح جهان داشته اند!
چه باید کرد؟
- سیاستهای مغایر با اصول بیمه ای و بر مبنای حرکتهای احساسی زودگذر و سیاسی در میان تصمیم گیران مقوله تامین اجتماعی خصوصاً نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و عدم اجرای تعهدات قانونی در خصوص پرداخت بدهی ها از سوی دولت در تمام دوره ها، صدمات جبران ناپذیری را بر صندوقهای بازنشستگی وارد نموده است. می بایست همه بپذیریم که دخالت در مباحث تامین اجتماعی، سیاسی کاری و اتصاب مدیرانی که معتقد به باند بازی و بی انضباطی مالی و بداخلاقی و حاشیه سازی باشند هر جامعه ای را در بلندمدت به نابودی خواهند کشاند! لذا می بایست از افراد متعهد، پاکدست و متخصص در هر موضوعی دعوت به مشارکت و همکاری نمود.
- بدیهی است در صورت نبود عزم ملی جهت چاره اندیشی مشکلات فوق در حال حاضر، تبعات ناگوار آن در مباحث گوناگون از جمله دفاع ملی، نشاط و پویایی کشور، بازار کار و موارد دیگر از جمله طرحهای تامین اجتماعی بروز خواهد کرد. در آن زمان نیاز بیشتری به صرف وقت، انرژی و سرمایه برای اصلاح امور می باشیم و به قول مرحوم قیصر امین پور “گاهی چه زود دیر می شود” … انشاءالله که آن زمان دیر نباشد اگر الان به فکر باشیم!
- داشتن قانون خوب لازم است اما کافی نیست. می بایست اعتماد عمومی مردم را جهت مشارکت در طرحهای ملی جلب نمود. این امر امکانپذیر نیست مگر اینکه ثبات اقتصادی و آرامش سیاسی بر جامعه حاکم گردد. می بایست ضمن حفظ ارکان کوچکترین واحد اجتماعی – یعنی کانون مقدس خانواده – جهت توقف رشد کم نظیر نرخ طلاق همزمان جوانان کشور را تشویق به امر مقدس ازدواج نمود. لازمست سیاستهای تشویقی برای بچه دار شدن، گسترش فرهنگ ازدواج و حذف سنتهای غلط برای کاهش زندگی مجردی، تسهیل مهاجرت معکوس میلیونها ایرانی خارج نشین جهت مشارکت در ساخت کشور را بکار برد.
مخلص کلام اینکه جوانان هر کشور آئینه تمام نمای حال و آینده هر کشور است و در این مبحث مهمترین نقش را در ادامه حیات صندوقهای بازنشستگی نیز بر عهده دارند. یعنی در دهه های آینده جمعیت نوجوان و جوان فعلی به کهنسالی می رسند در حالیکه جمعیت جوان و فعال کشور به نسبت کاهش خواهند یافت و این معضلات زیادی را برای هر جامعه خصوصاً صندوقهای بازنستگی و برنامه های تامین اجتماعی ایجاد خواهد نمود.
پاورقی و منابع
[۱] مدل پول گردانی (شرکتهای هرمی در ایران) بنام مبتکر آن یک کلاه بردار ایتالیایی بنام کارلو پونزی است. اساس شرکت های هرمی کتمان نوع فعالیت، نامشخص بودن سهامداران اصلی و سرشاخه های آنان، فقدان ثبت قانونی و نداشتن دفاتر و سیستم های مالی و معاملاتی و حسابرسی و بازرسی قانونی است.
[۲] – مثال بارز این مطلب بازنشستگی افراد بالای ۶۰ سال سن به شرط احراز ده سال سابقه بوده که هم اکنون شرط استحقاق بازنشستگی اینگونه افراد (بالای ۶۰ سال) به دارا بودن ۲۰ سال سابقه می باشد.هرچند که مولف با این اصلاح پارامتریک موافق است .
[۳] دکتر محمد پوستین دوز، زیست پذیری مالی برنامه های تامین اجتماعی ، هندوستان، دانشگاه پونا، دانشکده اقتصاد،۲۰۱۲
[۴] -با توجه به براوردهای گوناگون میانگین امید به زندگی مردان و زنان در ایران سنین ۷۱ تا ۷۳ اعلام شده است.
سلام وعرض ادب
کاهش نرخ جمعیت مولد یا ازدیدگاه تامین اجتماعی بیمه پردازان صرفا یکی از دلایل نزولی شدن نمودار حیات صندوقهای بیمه است. بنابر این اینکه به خاطر افقی نگاه داشتن نمودار آکچوئری بنگاههای بیمه ای صرفا در صدد ازدیاد جمعیت باشیم قطعا امری خطاست. دراینصورت تمامی کشورهای مرفه از جمله کشورهای اسکاندیناوی که رشد منفی جمعیت دارند باید تا به حال اثری از آثارشان باقی نمانده باشد.
لطفا توجه داشته باشیم که برای درست کردن ابرو چشم را کور نکنیم. ازدیاد جمعیت به هر شکل آن و تحت هرقالب (که امروزه متولیان امر متاسفانه بسیار از آن دم می زنند) تبعات بسیار دهشتناکی برای جوامع ، خصوصا کشورهای درحال توسعه ای مثل ما دارد. در همین لحظه مدارس دو و سه شیفته درحال انفجار هستند. نرخ جوانان بیکار و جویای کار ، آمار همان طلاقهایی که فرمودید (وتبعات مربوط به همین موارد از جمله دزدیها، قتلها و …) مشکلات مسکن ، اعتیاد و غیره در سایه ازدیاد بی رویه جمعیت شکل گرفته و چنانچه جمعیت به اصطلاح تازه نفس جدید هم به این مجموعه تزریق شود که خدا عاقبت بچه های ما را بخیر کند.
به نظر میرسد برای آنکه بتوانیم چرخه حیات سازمان را طولانی تر ساخته و روند نزولی آنرا به تاخیر بیاندازیم ، بهتر از اهرمهای تعویقی دیگری همچون موارد ذیل بهره بگیریم:
۱-افزایش سن بازنشستگی
۲- بازنگری در قوانین بازنشستگیهای پیش از موعد و زودرس
۳- افزایش نرخ حق بیمه یا دست کم بازنگری در تعرفه ها
۴- اصلاحات بنیادین ضوابط ، قوانین و تعرفه های بیمه ای
۵- رشد اقتصادی که منجر به شکوفایی اشتغال می شود
۶- مساعدت دولت در بروز بودن پرداخت سهم بیمه خود (یا دست کم پرداخت معوقات)
لطفا توجه داشته باشیم که اصلی ترین مبحث اقتصاد کلان بحث محدودیت منابع است… درحال حاضر منابع داخلی کشور با توجه به تحریمها ، بداخلاقیهای بیگانگان و بسیاری عوامل دیگر از جمله ناملایمات طبیعی با مشکل مواجه است، بنابر این افزایش جمعیت دقیقا نقش ضلع سوم مثل آتش را بازی می کند و جز اینکه آتش این شعله مشتعل تر شود کمکی به جامعه و درخلال آن سازمان نخواهد کرد، چرا که میزان ورودی سازمان در قالب حق بیمه ، مستلزم اشتغال است که خود وابسته به اقتصاد پویا است، بنابر این افزایش جمعیت جز اینکه دولت محترم (همچون گذشته) بار حمایتی و امدادی این گروه گرسنه ی بیکار جدید را هم برعهده صندوق تامین اجتماعی بگذارد ، نتیجه مثبتی نه تنها متوجه سازمان ، بلکه جامعه و نهایتا کشور عزیزمان نخواهد کرد.
موفق باشید
جناب افشاری عزیز
با سلام
با پیشنهادهای شما موافقم به جز اینکه سن بازنشستگی ونرخ حق بیمه را افزایش دهیم.همین الان هم ما جزو کشورهای با نرخ بالا هستیم که جای دارد به کاهش نرخ هم فکر کنیم. در نظر بگیرید که ما مشکل وصول مطالبات داریم و اگر به فرض همه حق بیمه ها را وصول کنیم در شرایط رکودی فعلی باز هم حدود ۴۰% مازاد داریم. در مورد افزایش سن بازنشستگی هم مستحضر هستید که هرم جمعیتی ما حداقل تا ۴۰-۵۰ سال آینده نیازی به افزایش سن بازنشستگی ندارد چرا که بر اساس مباحث جمعیت شناسی در حال حاضر ایران در پنجره جمعیتی قرار دارد. یعنی نسبت جمعیت شاغل و آماده بکار به افراد سالمند بیش از ۷۰ است (فکر کنم حدود ۷۳ باشد). اما می توان از ۲۰-۲۵ سال بعد بر اساس شاخص های دموگرافیک تصمیم گیری نمود. کشورهایی که این کار را کرده اند نسبت پشتیبانی بین ۲ تا ۲٫۵ داشته اند در حالیکه این شاخص در سازمان حدود ۶٫۷ است.
ارجمند گرانمایه جناب افشار
با تشکر از نظرات ازشمند شما.
۱- توصیه به حفظ و ثبات نرخ رشد جمعیت می باشد و اگر کشوری با این همه منابع و پتانسیلهای گوناگون در مشکلات است به جای دیگر برمی گردد که در حوزه تخصصی نگارنده نمی باشد.در متن مقاله به اقدام سایر کشورها در حفظ ترکیب سنی جمعیت اشاره شد که توصیه می کنم مجدداً مطالعه فرمائید.
۲-مواردی که به عنوان راهکار اشاره فرمودید در علوم بیمه ای بعنوان اصلاحات پارامتریک و مواردی به اصلاح ساختاری و در خصوص اقتصاد نیز به به رشد و توسعه همه جانبه اقتصاد و بهبود فضای کسب و کار مرتبط است .با شما در بسیاری از موارد موافقم در خصوص هریک می توان مطالب فراوانی نوشت و در اینجا هدف جمعیت کشور و عوامل موثر بر آن بوده است.مجددا از نظرات خوبتان سپاسگزارم.
دکتر عزیز سلام
خیلی تخصصی به موضوع اشاره کردید. خوب بود در خصوص چاره کار مطلب بیشتری می آوردید.
درود بر آقای دکتر
خسته نباشید منتظر سایر مقالات وزینتان هستیم.امیری همکار سابق شما در شعبه
سلام بر امیری عزیز
رهنمودهای دوستان عزیزم خصوصاً تحلیل های اجرایی و علمی همکاران صدیق و زحمت کش شعب کشور مشوق و کارگشا بوده است .تمنا دارم کمافی السابق اینجانب را از این لطف برزگ محروم نفرمائید.
پایدار باشید
با سلام
جناب دکتر
ضمن اینکه در مقاله شما به خوبی همه جوانب نامطلوب کاهش رشد جمعیت , و تبعات آن در عرصه تامین اجتماعی دیده شده ، لیکن برخی بیان مدافعه گرایانه جنابعالی را شاید صرفا به خاطر تعصب سازمانی شما بگذارند ، و یا به موضوع نگاه سیاسی داشته باشند ، در این صورت تعصب منطقی و پافشاری در استدلالهای مستند و علمی نه تنها ایرادی نیست که لازم و ضروری است.
با تشکر – ورمزیاری
بزرگوار نیک اندیش جناب ورمرزیاری
احترام و ارادت خود را تقدیم می دارم.
تشکر از محبت شما ،تلاشم را جهت تحلیلهای کاملاً علمی، منصفانه در راستای عزت و سربلندی کشور و مردم وطنم بعنوان منافع ملی و بعنوان کارشناس مستقل معطوف خواهم نمود.از اشارت خوب شما صمیمانه سپاسگزارم.
سلام آقای دکتر
دغدغه شما نسبت به سازمان تامین اجتماعی راستایش میکنم انشالله موفق باشید.
همکار توانمندم حسینی بزرگوار
سلام و ارادت ویژه دارم
واقعیت این است که بر سفره سازمان نشستن و خدمت به مردم کشور با وجود همکاران صدیق و تلاشگر افتخاراست و عشق به وطن
به درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پیش اهل دل
اما همیشه مدیون پاک سرشتانی چون شمایانم
حافظ نهاد نیک تو کامت بر آورد
جانها فدای مردم نیکو نهاد باد
جناب دکتر پوستین دوز عزیز
با سلام
شاخص هایی که اشاره داشتید هر کدام به تنهایی واجد پیام و مفهوم کامل نیست و شاید یکی از دلایلی که این سالها شرایط سازمان بحرانی نشان داده شده است نگاه تک بعدی و نه سیستمی به شاخص ها باشد. فرمولی که برای محاسبه هزینه ها ونرخ حق بیمه استفاده می شود از حاصل ضرب نسبت وابستگی (عکس نسبت جانشینی) در نسبت مستمری است. نسبت مستمری از تقسیم میانگین مستمری به میانگین مزد و حقوق محاسبه می شود بنابراین اگر کاهش نسبت جانشینی وجود داشته باشد با کاهش نسبت مستمری می توان پایداری صندوق را حفظ کرد. کاری که اکنون در سازمان انجام می شود و مستمری ها کمتر از نرخ تورم؛ افزایش پیدا می کند.
در مورد امید به زندگی هم معمولا بین سن بازنشستگی وامید به زندگی حداکثر ۱۰-۱۲ سال در نظر می گیرند که با توجه به میانگین سن شروع بازنشستگی در سازمان (حدود ۶۲ سال ) باز هم ما در سازمان از این بابت تهدیدی نداریم. هر چند که می توان و باید مستمرا این شاخص ها را پایش کنیم و به موقع واکنش نشان دهیم.
همکار گرامی جناب آقای کاشف
با سلام و ارادت
تشکر می کنم از لطف شما.
آنچه مسلم است اینکه از فحوای کلمات آنجناب اینگونه بر می آید که در گذشته نگاه تک بعدی به شاخص ها شده است و سیستمی موارد دیده نشده و به زعم شما اگر سیستمی ببینیم اینگونه تحلیل نمی کنیم و ….
شاکر خدای متعالم که عزیزی در سازمان معتقد به” نگاه ” به سیستم و سازمان از سوی افرادی خاص در گذشته شده شده است(این از لطف و بزگ منشی شماست) .من با تجربه شخصی خودم نگاهی به سازمان در حد تحلیل موردی نیز ندیدیم و یا اگر بوده موجی بوده که بنا به مقتضیاتی و مصالحی همانگونه آمده همانگونه رفته چون متعلق به سازمان و در چارچوب منافع سازمان که شامل منافع بین النسلی شرکاء اجتماعی آن می باشدنبوده است زیرا هر بیان و نگاهی که فاقد اثر عملی باشد درخت بی بر است که میوه ای ندارد که در غیر اینصورت این وضع پیش رو -که زیبنده سازمان نیست…
اما در خصوص آمار و ارقامی که اشارت فرمودید بعرض می رسانم:
۱- مطلب تدوین شده اثر کاهش نرخ جمعیت می باشد و این مطلب (یعنی کاهش نرخ رشد جمعیت) در آینده اثر خود را خواهد گذاشت.در مباحث جمعیت تغییرات به سال و ماه نیست و معمولا دهه ها را جهت بررسی بر می گزینند تا تغییرات معنی داری مشهود باشد یکی از متغیر ها مثلا امید به زندگی می باشد که پس از هر دهه یا بیشتر یک سال کم و زیاد می شود و سایر موارد نیز همینگونه اند.
همچنانکه هم اکنون اثر افزایش جمعیت در دهه های قبل مشکلات افزایش جمعیت بیکار و تحصیل کرده جوان را در زمان حاضر بوجود آورده است، لذا در خصوص وضعیت مثبت فعلی (به زعم شما که ۴۰ درصد مازاد داریم که کاملاً جای بحث دارد زیرا اصولا این بیان صحیح نیست و در صورت تمایل بصورت حضوری ارقام قابل ذکر را بیان خواهم کرد)ما در مرحله بسیار مهم و سرنوشت ساز برای صندوق هستیم و معتقدم که سازمان در مسیر حیات خود به پیچ خطرناکی نزدیک می شود که می بایست با تدبیر از آن عبور کند تا بتواند به وضع رونق و پایدار گذشته برگردد.
۲-خوشحالم که در زمانی که کارگران عزیز نمایندگانی در سطح وزارت خانه دارند و مستمری بگیران همچنین، اشتهای زیادی از سوی شما جهت افزایش میزان مستمری مطرح می گردد. [توضیح تامین پرس: ادامه نظر این همکار گرامی از طریق ایمیل به آگاهی طرف گقتگوی ایشان رسید که به دلیل پاره ای ملاحظات سازمانی و رعایت اصول گفتمان سازنده سازمانی، قابل درج نمی باشد]
مجدداً از توجه شما سپاسگزارم
با سلام .مقاله بسیار خوب و سودمندی بود .متشکرم.من ی خواهش از دوستان دارم.بیایید در یک فضای سالم و دور از دلخوری و جهت استفاده از خرد جمعی قدم برداریم.